პოეზია - უპირველეს ყოვლისა!

[კიჭარტი]

რეალურად ფართიფუფერობისთვის შემოვედი

ზოგადადაც არ მიყვს პოეზია. ხშირად გადაჭარბებული, ნაივური, ყალბი და გადატკბილებული მგონია.  ზედმეტად აღმაფრენაში ჩავარდნები და აღარ ამოვარდნები ხო საერთოდ მქრინჯავს, პაღდონ. მაგრამ პო ფაქტუ, გავიხსენე რაღაცები და ძაანც გავერთე მოიტანა რაღც < 3

https://voca.ro/1ae3neS8Q4rK doichhhh @Artie gezzodineba uechvv : *

https://voca.ro/1gbItsAwaRWJ  inglliiish 

Spoiler

Wer reitet so spät durch Nacht und Wind?
Es ist der Vater mit seinem Kind
Er hat den Knaben wohl in dem Arm
Er fasst ihn sicher, er hält ihn warm

Mein Sohn, was birgst du so bang dein Gesicht?
Siehst, Vater, du den Erlkönig nicht?
Den Erlenkönig mit Kron' und Schweif?
Mein Sohn, es ist ein Nebelstreif

Du liebes Kind, komm geh mit mir
Gar schöne Spiele spiel ich mit dir
Manch bunte Blumen sind an dem Strand
Meine Mutter hat manch gülden Gewand

Mein Vater, mein Vater und hörest du nicht
Was Erlenkönig mir leise verspricht?
Sei ruhig, bleibe ruhig, mein Kind
In dürren Blättern säuselt der Wind

Willst feiner Knabe, du mit mir gehn?
Meine Töchter sollen dich warten schön
Meine Töchter führen den nächtlichen Reim
Und wiegen und tanzen und singen dich ein
Und wiegen und tanzen und singen dich ein

Mein Vater, mein Vater, und siehst du nicht dort
Erlkönigs Töchter am düsteren Ort?
Mein Sohn, mein Sohn, ich seh es genau
Es scheinen die alten Weiden so grau

Ich liebe dich, mich reizt deine schöne Gestalt
Und bist du nicht willig, so brauch ich Gewalt
Mein Vater, mein Vater, jetzt fasst er mich an
Erlkönig hat mir ein Leid getan

Dem Vater grauset's, er reitet geschwind
Er hält in den Armen das ächzende Kind
Erreicht den Hof mit Müh' und Not
In seinen Armen das Kind war tot

https://voca.ro/1f8xBgiorwio

Spoiler

•  

   

   

   

   У лукоморья дуб зелёный;
  Златая цепь на дубе том:
  И днём и ночью кот учёный
  Всё ходит по цепи кругом;
  Идёт направо — песнь заводит,
  Налево — сказку говорит.
  Там чудеса: там леший бродит,
  Русалка на ветвях сидит;
  Там на неведомых дорожках
  Следы невиданных зверей;
  Избушка там на курьих ножках
  Стоит без окон, без дверей;
  Там лес и дол видений полны;
  Там о заре прихлынут волны
  На брег песчаный и пустой,
  И тридцать витязей прекрасных
  Чредой из вод выходят ясных,
  И с ними дядька их морской;
  Там королевич мимоходом
  Пленяет грозного царя;
  Там в облаках перед народом
  Через леса, через моря
  Колдун несёт богатыря;
  В темнице там царевна тужит,
  А бурый волк ей верно служит;
  Там ступа с Бабою Ягой
  Идёт, бредёт сама собой,
  Там царь Кащей над златом чахнет;
  Там русский дух… там Русью пахнет!
  И там я был, и мёд я пил;
  У моря видел дуб зелёный;
  Под ним сидел, и кот учёный
  Свои мне сказки говорил.

   

•  
•  

https://voca.ro/1afZRb8tXYDn

Spoiler

В пустыне чахлой и скупой,
На почве, зноем раскаленной,
Анчар, как грозный часовой,
Стоит — один во всей вселенной.

Природа жаждущих степей
Его в день гнева породила,
И зелень мертвую ветвей
И корни ядом напоила.

Яд каплет сквозь его кору,
К полудню растопясь от зною,
И застывает ввечеру
Густой прозрачною смолою.

К нему и птица не летит,
И тигр нейдет: лишь вихорь черный
На древо смерти набежит —
И мчится прочь, уже тлетворный.

И если туча оросит,
Блуждая, лист его дремучий,
С его ветвей, уж ядовит,
Стекает дождь в песок горючий.

Но человека человек
Послал к анчару властным взглядом,
И тот послушно в путь потек
И к утру возвратился с ядом.

Принес он смертную смолу
Да ветвь с увядшими листами,
И пот по бледному челу
Струился хладными ручьями;

Принес — и ослабел и лег
Под сводом шалаша на лыки,
И умер бедный раб у ног
Непобедимого владыки.

А царь тем ядом напитал
Свои послушливые стрелы
И с ними гибель разослал
К соседям в чуждые пределы.

 

1828 г.

[Artie]

@კიჭარტი ჩემი საყვარელი გერმანული ლექსია Erlkönig-ი. ლამაზი და სევდიანი. ისაც კი მახსოვს, სკოლაში როგორ გვასწავლეს.

მადლობა, რომ გააცოცხლე.

 

[marguerite]

ოქტომბრის თვეა ,ჩამოწვა ნისლი,
ასკილის ჩაი,ოთახი ფარდით.
მე გეუბნები : აცივდა უკვე
შენ კი მპასუხობ : ხეობებს აწვიმს.

ვსხედვართ და დღეებს ვალაგებთ მშვიდად,
ბუხარში შეშა თავისთვის იწვის.
ვიხსენებ,როგორ ამბობდა პაპა,
რომ შემოდგომას სუნი აქვს მიწის.

აკლდება ძალა ჩანავლულ ცეცხლს, თან
ვსვამთ ჩაის მშვიდად და  ნაწილ -ნაწილ
ვაწაწლებთ სიტყვებს, \"აცივდა\"- ვამბობთ
და შემოდგომა ხეობებს აწვიმს.
 

[marguerite]

შეხვედრა
თუ ზღვების იქით ისევ ზღვა არის,
თუ კატა მზეზე მზეს აშტერდება,
მაშინ ვინ იტყვის: აბა რა არის,
ან განშორება, ანდა შეხვედრა.

 

გაგა ნახუცრიშვილი

[marguerite]

კარგი, ვთქვათ გახდი, -

რაც გულით გსურდა,

ვთქვათ, დღეს შენი შურს, -

შენ ვისიც გშურდა,

მერე?

 

მუხრან მაჭავარიანი

 

[ბალთაზარ შამანაური]

ონლაინ, marguerite said:

კარგი, ვთქვათ გახდი, -
რაც გულით გსურდა,
ვთქვათ, დღეს შენი შურს, -
შენ ვისიც გშურდა,
მერე?

მუხრან მაჭავარიანი

მერე მე ვიცი 😎

მოგვარეს დიდ პატივს ვცემ, მაგრამ ამ ლექსის პათოსში არ ვეთანხმები. ჯანჯაღი ამბიციები არაა გამიჯნურლი აქ უკუდო ამპარტავნებისგან და ბავშვობის კომპლექსების კომპენსაციისგან, რაც არასწორია. 

[marguerite]

@დათვების მეგობარი

ამბიცია სხვაა და შური სხვა

ერთადერთი ვისაც უნდა ებძოლო ძველი მეა

[ბალთაზარ შამანაური]

35 minutes წინ, marguerite said:

ამბიცია სხვაა და შური სხვა

მეც მაგას ვამბობ სწორედ.

 

იგივე მორის ფოცხიშვილის ლექსი ავიღოთ 

Spoiler

ჭალაში ბალანაშლილი

თეთრი სეტერი ქრის...

მწყერი ბალახში წრიალებს,

აფრინდება და... ფრრი...

სანამდე არ აფრინდება,

არავინ ერჩის მწყერს.

ვაიმე, ჩემი სიცოცხლეც

იქნებ ასეა დღეს.

ვიდრე მიწაზე დავდივარ,

ყველა სიკეთეს მგვრის,

- ავფრინდები და... ვაიმე...

ავფრინდები და ფრრი...

ტყვიაც იწივლებს შურისა,

მთლად მიმიმსხვრევენ ფრთებს,

სანამდე არ აფრინდება,

არავინ ერჩის მწყერს.

შავი საფანტი ირევა...

თეთრი სეტერი ქრის...

მე მაინც უნდა ავფრინდე,

- ავფრინდები და... ფრრი...

 

ჩემი პოზიცია ამ საკითხში სვანაირია:
მე მაინც უნდა ავფრინდე, ვერავინ მომჭამს *ლეს,
დრო მოვა, წიხლქვეშ გავიგდებ, ვინც ჯეჯილობდა დღეს.

 

 

ვაჟას "ცხვრადვე მამყოფე ისევა, ოღონდ ამშორდეს მგელობა" ასევე არაა ჩემი სტიქია. ვაჟას სტიქიაც არ იყო, მამენტ. მსოფლმხედველობა შეიძლება აეთი ჩამოიყალიბა, მაგრამ ბუნებით მგელი იყო და კრიტიკულ სიტუაციებში ვერ ითმენდა არაკაცთა თავხედობას, ერთი შემოკვრით ყირაზე გადაატარებდა ხოლმე; ბუნებით მგელი იყო. საოცარი ლიდერული მონაცემებიც ჰქონდა, მაგრამ არ იყენებდა, თორემ შეეძლო ისე დაერაზმა მთიელები, ვინ იცის, როგორ გადატრიალდებოდა საქართველოს ბედი. საკტარ თავთან კონფლიქტი ალბათ ერთ-ერტი უდიდესი გაჭირვება იყო ვაჟასი.