ანუ რა ხდება გურჯაბვეში

[t-90]

8 minutes წინ, Eric said:

წაიკითხეთ ხო სენიორ?

ცრემლები მომადგა რო ვკითხულობდი ისე მომეწონა

მე ცრემლები მომადგა საკუთარი ცხოვრების დაკარგულ წლებზე როცა მე მეგონა რომ რაღაცა შეიცვლებოდა

 

[Jimmy]

4 minutes წინ, t-90 said:

როცა მე მეგონა რომ რაღაცა შეიცვლებოდა

აბაა

[t-90]

6 minutes წინ, Eric said:

აბაა

აბა ბიჯო რაც მე ნარბენი მაქვს ნატოს და ადგილობრივ კონფერენციებზე, სამინისტროებში წინადადებებით და ა.შ.

ტუფტა ტუფტა ტუფტა.

დაეგდე სახლში, წერე კოდი რაც არ გამოვა გაეშვი რა

ამათ ღორის მწვადი გააგდებინე ხელიდან, წვერი მოაშვებინე და მხლეზე 2 სმ ქსოვილი წააჭერი და ეგაა.

აქლემზე შესმა არ დაგავიწყდეს ოღონდ

Edited 9 დეკემბერი, 2022 by t-90

[Jimmy]

9 minutes წინ, t-90 said:

ტუფტა ტუფტა ტუფტა.

 

[t-90]

12 minutes წინ, Eric said:

 

ბიჯო როგორ არავინ არ მითხრა ტო, წადი ტოლი ნახე კოჭი გააგორე საქმეს მიხედე რამე

 

[Instance]

@Eric @t-90

სენიორებო წავიკითხე, სტატია ძალიან ზუსტია.

გურჯებს რაც შეეხება რაღაცეებში არის მსგავსება არაბებთან, მაგრამ არის ბევრ რამეში რადიკალური სხვაობები.

Spoiler

Information as Power

In every society information is a means of making a living or wielding power, but Arabs husband information and hold it especially tightly. U.S. trainers have often been surprised over the years by the fact that information provided to key personnel does not get much further than them. Having learned to perform some complicated procedure, an Arab technician knows that he is invaluable so long as he is the only one in a unit to have that knowledge; once he dispenses it to others he no longer is the only font of knowledge and his power dissipates. This explains the commonplace hoarding of manuals, books, training pamphlets, and other training or logistics literature. On one occasion, an American mobile training team working with armor in Egypt at long last received the operators' manuals that had laboriously been translated into Arabic. The American trainers took the newly-minted manuals straight to the tank park and distributed them to the tank crews. Right behind them, the company commander, a graduate of the armor school at Fort Knox and specialized courses at the Aberdeen Proving Grounds ordnance school, collected the manuals from the crews. Questioned why he did this, the commander said that there was no point in giving them to the drivers because enlisted men could not read. In point of fact, he did not want enlisted men to have an independent source of knowledge. Being the only person who can explain the fire control instrumentation or boresight artillery weapons brings prestige and attention. In military terms this means that very little cross-training is accomplished and that, for instance in a tank crew, the gunners, loaders, and drivers might be proficient in their jobs but are not prepared to fill in for a casualty. Not understanding one another's jobs also inhibits a smoothly functioning crew. At a higher level it means there is no depth in technical proficiency.

აქაც არის ზოგადად ინტენცია ცოდნის არ გაზიარების, რომ გენიოსად ჩანდე

მაგრამ მეორეს მხრივ არის გურჯების ტენდენცია იყვნენ ყველაფერჩიკები შესაბამისად:

Spoiler

In military terms this means that very little cross-training is accomplished and that, for instance in a tank crew, the gunners, loaders, and drivers might be proficient in their jobs but are not prepared to fill in for a casualty. Not understanding one another's jobs also inhibits a smoothly functioning crew. At a higher level it means there is no depth in technical proficiency.

ეს ცოტა ნაკლებ სავარაოდოა გურჯებთან.

 

Spoiler

Education Problems

Training tends to be unimaginative, cut and dried, and not challenging. Because the Arab educational system is predicated on rote memorization, officers have a phenomenal ability to commit vast amounts of knowledge to memory. The learning system tends to consist of on-high lectures, with students taking voluminous notes and being examined on what they were told. (It also has interesting implications for foreign instructors; for example, his credibility is diminished if he must resort to a book.) The emphasis on memorization has a price, and that is in diminished ability to reason or engage in analysis based upon general principles. Thinking outside the box is not encouraged; doing so in public can damage a career. Instructors are not challenged and neither, in the end, are students.

Head-to-head competition among individuals is generally avoided, at least openly, for it means that someone wins and someone else loses, with the loser humiliated. This taboo has particular import when a class contains mixed ranks. Education is in good part sought as a matter of personal prestige, so Arabs in U.S. military schools take pains to ensure that the ranking member, according to military position or social class, scores the highest marks in the class. Often this leads to "sharing answers" in class—often in a rather overt manner or junior officers concealing scores higher than their superior's.

American military instructors dealing with Middle Eastern students learn to ensure that, before directing any question to a student in a classroom situation, particularly if he is an officer, the student does possess the correct answer. If this is not assured, the officer will feel he has been set up for public humiliation. Furthermore, in the often-paranoid environment of Arab political culture, he will believe this setup to have been purposeful. This student will then become an enemy of the instructor and his classmates will become apprehensive about their also being singled out for humiliation—and learning becomes impossible.

აი ეს არის რაც არ ვიცი, რადგან აზრზე არ ვარ ჯარში როგორი განათლების სისტემა გვაქვს.

სამოქალაქოში რაც შეეხება განათლების სისტემაში გვაქვს ზემოთ აღწერილი კულტურაც და მისი საწინაამღდეგოც, რთულია თქმა რომელი დომინირებს

Spoiler

Officers vs. Soldiers

Arab junior officers are well trained on the technical aspects of their weapons and tactical know-how, but not in leadership, a subject given little attention. For example, as General Sa'd ash-Shazli, the Egyptian chief of staff, noted in his assessment of the army he inherited prior to the 1973 war, they were not trained to seize the initiative or volunteer original concepts or new ideas.20 Indeed, leadership may be the greatest weakness of Arab training systems. This problem results from two main factors: a highly accentuated class system bordering on a caste system, and lack of a non-commissioned-officer development program.

აფხაზეთის ომით თუ ვიმსჯელებთ პირიქითაა.

ყარყარშვილი, ქუთათელაძე და კო იყვნენ კარგი ლოდერები, მაგრამ ჰქონდათ ცუდი ტექნიკური მომზადება.

Spoiler

Most Arab officers treat enlisted soldiers like sub-humans. When the winds in Egypt one day carried biting sand particles from the desert during a demonstration for visiting U.S. dignitaries, I watched as a contingent of soldiers marched in and formed a single rank to shield the Americans; Egyptian soldiers, in other words, are used on occasion as nothing more than a windbreak. The idea of taking care of one's men is found only among the most elite units in the Egyptian military. On a typical weekend, officers in units stationed outside Cairo will get in their cars and drive off to their homes, leaving the enlisted men to fend for themselves by trekking across the desert to a highway and flagging down busses or trucks to get to the Cairo rail system. Garrison cantonments have no amenities for soldiers. The same situation, in various degrees, exists elsewhere in the Arabic-speaking countries—less so in Jordan, even more so in Iraq and Syria.

აქ ჩვენი სამეზობლო რომ ავიღოთ ზემდგომის მიერ დაქვემდებარებული სუბადამიანად ჩათვლის კულტურა გაცილებიც მცირედაა ჩვენთან გაცილებით ნაკლებადაა ვიდრე რუსეთში ან აზერბაიჯანში.

Spoiler

The young draftees who make up the bulk of the Egyptian army hate military service for good reason and will do almost anything, including self-mutilation, to avoid it. In Syria the wealthy buy exemptions or, failing that, are assigned to noncombatant organizations. As a young Syrian told me, his musical skills came from his assignment to a Syrian army band where he learned to play an instrument. In general, the militaries of the Fertile Crescent enforce discipline by fear; in countries where a tribal system still is in force, such as Saudi Arabia, the innate egalitarianism of the society mitigates against fear as the prime motivator, so a general lack of discipline pervades.21

აქ ელიტის მიერ ჯარის აცილება ჩვენთანაც გავრცელებული ფენომენია, მაგრამ არის განსხვავებები

ა) დიდწილად საშუალო ფენაც იგივეს აკეთებს და შესაბამისად არაა დიდი რაოდენობით არასაბრძოლო unit-ები სადაც ელიტიჩებს იწვევენ.

ბ) შიშის მოტივაცია ჩვენთან პრაქტიკულად არ არსებობს

გ) ტრაიბალიზმის პრობლემა საერთოდ არ დგას საქართველოში, რომ ვთქვათ პოლიტიკა ამა თუ იმ კუთხის ხალხს ეყრდნობაო სასაცილო იქნება.

Spoiler

The social and professional gap between officers and enlisted men is present in all armies, but in the United States and other Western forces, the noncommissioned officer (NCO) corps bridges it. Indeed, a professional NCO corps has been critical for the American military to work at its best; as the primary trainers in a professional army, NCOs are critical to training programs and to the enlisted men's sense of unit esprit. Most of the Arab world either has no NCO corps or it is non-functional, severely handicapping the military's effectiveness. With some exceptions, NCOs are considered in the same low category as enlisted men and so do not serve as a bridge between enlisted men and officers. Officers instruct but the wide social gap between enlisted man and officer tends to make the learning process perfunctory, formalized, and ineffective. The show-and-tell aspects of training are frequently missing because officers refuse to get their hands dirty and prefer to ignore the more practical aspects of their subject matter, believing this below their social station. A dramatic example of this occurred during the Gulf war when a severe windstorm blew down the tents of Iraqi officer prisoners of war. For three days they stayed in the wind and rain rather than be observed by enlisted prisoners in a nearby camp working with their hands.

The military price for this is very high. Without the cohesion supplied by NCOs, units tend to disintegrate in the stress of combat. This is primarily a function of the fact that the enlisted soldiers simply do not trust their officers. Once officers depart the training areas, training begins to fall apart as soldiers begin drifting off. An Egyptian officer once explained to me that the Egyptian army's catastrophic defeat in 1967 resulted from a lack of cohesion within units. The situation, he said, had only marginally improved in 1973. Iraqi prisoners in 1991 showed a remarkable fear and enmity toward their officers.

ჩვენთან პირიქით გვაქვს პრობლემა, გვაქვს დიდი რაოდენობით სერჟანტები და ოფიცრებიც რომელბიც არიან სერჟანტების ფსიქოლოგიის. ამიტომ პრობლემა არა ერთეულის მართვაა არამედ ერთეულებს შორის საერთო სტრატეგიის გამომუშავება.

Spoiler

Decision-making and Responsibility

Decisions are made and delivered from on high, with very little lateral communication. This leads to a highly centralized system, with authority hardly ever delegated. Rarely does an officer make a critical decision on his own; instead, he prefers the safe course of being identified as industrious, intelligent, loyal—and compliant. Bringing attention to oneself as an innovator or someone prone to make unilateral decisions is a recipe for trouble. As in civilian life, conformism is the overwhelming societal norm; the nail that stands up gets hammered down. Orders and information flow from top to bottom; they are not to be reinterpreted, amended, or modified in any way.

იგივე აფხაზეთის ომს თუ ავიღებთ ჩვენი პრობლემა პირიქითაა, პირიქით იმათ თუ ზემდეტად ცენტრალიზებული სისტემა აქვთ ჩვენთან ცენტრალიზაცია არ არსებობს საერთოდ.

გადაწვეტილებას იღებენ ადგილებზე თავისი ხოშის მიხევით. 

Spoiler

Combined Arms Operations

A lack of cooperation is most apparent in the failure of all Arab armies to succeed at combined arms operations. A regular Jordanian army infantry company, for example, is man-for-man as good as a comparable Israeli company; at battalion level, however, the coordination required for combined arms operations, with artillery, air, and logistics support, is simply absent. Indeed, the higher the echelon, the greater the disparity. This results from infrequent combined arms training; when it does take place, it is intended to impress visitors (which it does—the dog-and-pony show is usually done with uncommon gusto and theatrical talent) rather than provide real training.

 

This problem results from three main factors. First, the well-known lack of trust among Arabs for anyone outside their own family adversely affects offensive operations.26 Exceptions to this pattern are limited to elite units (which throughout the Arab world have the same duty—to protect the regime, rather than the country). In a culture in which almost every sphere of human endeavor, including business and social relationships, is based on a family structure, this orientation is also present in the military, particularly in the stress of battle. Offensive action, basically, consists of fire and maneuver. The maneuver element must be confident that supporting units or arms are providing covering fire. If there is a lack of trust in that support, getting troops moving forward against dug-in defenders is possible only by officers getting out front and leading, something that has not been a characteristic of Arab leadership.

შესაბამისად ეს ჩვენთანაც დიდი პრობლემაა

Spoiler

Second, the complex mosaic system of peoples creates additional problems for training, as rulers in the Middle East make use of the sectarian and tribal loyalties to maintain power. The 'Alawi minority controls Syria, East Bankers control Jordan, Sunnis control Iraq, and Nejdis control Saudi Arabia. This has direct implications for the military, where sectarian considerations affect assignments and promotions. Some minorities (such the Circassians in Jordan or the Druze in Syria) tie their well-being to the ruling elite and perform critical protection roles; others (such as the Shi'a of Iraq) are excluded from the officer corps. In any case, the assignment of officers based on sectarian considerations works against assignments based on merit.

მაგრამ ეს პრობლემა არ არსებობს საერთოდ 

Spoiler

The same lack of trust operates at the interstate level, where Arab armies exhibit very little trust of each other, and with good reason. The blatant lie Gamal Abdel Nasser told King Husayn in June 1967 to get him into the war against Israel—that the Egyptian air force was over Tel Aviv (when most of its planes had been destroyed)—was a classic example of deceit.27 Sadat's disingenuous approach to the Syrians to entice them to enter the war in October 1973 was another (he told them that the Egyptians were planning total war, a deception which included using a second set of operational plans intended only for Syrian eyes).28 With this sort of history, it is no wonder that there is very little cross or joint training among Arab armies and very few command exercises. During the 1967 war, for example, not a single Jordanian liaison officer was stationed in Egypt, nor were the Jordanians forthcoming with the Egyptian command.29

ნუ ეს არ გვეხება რადგან ერთი ქართული სახელმწიფო გვაქვს და არა ქართველური სახელმწიფოები რომლებიც ერთმანეთთან ურთიერთქმედებენ.

Spoiler

Third, Middle Eastern rulers routinely rely on balance-of-power techniques to maintain their authority.³⁰ They use competing organizations, duplicate agencies, and coercive structures dependent upon the ruler's whim. This makes building any form of personal power base difficult, if not impossible, and keeps the leadership apprehensive and off-balance, never secure in its careers or social position. The same applies within the military; a powerful chairman of the joint chiefs is inconceivable.1

ნუ პრინციპში ეს ჩვენთანაც არის.

Spoiler

Joint commands are paper constructs that have little actual function. Leaders look at joint commands, joint exercises, combined arms, and integrated staffs very cautiously for all Arab armies are a double-edged sword. One edge points toward the external enemy and the other toward the capital. The land forces are at once a regime-maintenance force and threat at the same time. No Arab ruler will allow combined operations or training to become routine; the usual excuse is financial expense, but that is unconvincing given their frequent purchase of hardware whose maintenance costs they cannot afford. In fact, combined arms exercises and joint staffs create familiarity, soften rivalries, erase suspicions, and eliminate the fragmented, competing organizations that enable rulers to play off rivals against one another. This situation is most clearly seen in Saudi Arabia, where the land forces and aviation are under the minister of defense, Prince Sultan, while the National Guard is under Prince Abdullah, the deputy prime minister and crown prince. In Egypt, the Central Security Forces balance the army. In Iraq and Syria, the Republican Guard does the balancing.

Politicians actually create obstacles to maintain fragmentation. For example, obtaining aircraft from the air force for army airborne training, whether it is a joint exercise or a simple administrative request for support of training, must generally be coordinated by the heads of services at the ministry of defense; if a large number of aircraft are involved, this probably requires presidential approval. Military coups may be out of style, but the fear of them remains strong. Any large-scale exercise of land forces is a matter of concern to the government and is closely observed, particularly if live ammunition is being used. In Saudi Arabia a complex system of clearances required from area military commanders and provincial governors, all of whom have differing command channels to secure road convoy permission, obtaining ammunition, and conducting exercises, means that in order for a coup to work, it would require a massive amount of loyal conspirators. Arab regimes have learned how to be coup-proof.

აქ ჩვენთან ამ დონეზე არაა ეს პრობლემა

 

Spoiler

The politicized nature of the Arab militaries means that political factors weigh heavily and frequently override military considerations. Officers with initiative and a predilection for unilateral action pose a threat to the regime. This can be seen not just at the level of national strategy but in every aspect of military operations and training. If Arab militaries became less politicized and more professional in preparation for the 1973 war with Israel,22 once the fighting ended, old habits returned. Now, an increasingly bureaucratized military establishment weighs in as well. A veteran of the Pentagon turf wars will feel like a kindergartner when he encounters the rivalries that exist in the Arab military headquarters.

ეს ჩვენი პრობლემაცაა და ძალიან დიდი.

 

Spoiler

to a U.S. battalion (a unit of some 600-800 personnel) would most likely be found at a much higher level—probably two or three echelons higher—in an Arab army. The expertise, initiative and, most importantly, the trust indicated by delegation of responsibility to a lower level are rare. The U.S. equipment and its maintenance are predicated on a concept of repair at the lowest level and therefore require delegation of authority. Without the needed tools, spare parts, or expertise available to keep equipment running, and loathe to report bad news to his superiors, the unit commander looks for scapegoats. All this explains why I many times heard in Egypt that U.S. weaponry is "too delicate."

I have observed many in-country U.S. survey teams: invariably, hosts make the case for acquiring the most modern of military hardware and do everything to avoid issues of maintenance, logistics, and training. They obfuscate and mislead to such an extent that U.S. teams, no matter how earnest their sense of mission, find it nearly impossible to help. More generally, Arab reluctance to be candid about training deficiencies makes it extremely difficult for foreign advisors properly to support instruction or assess training needs.

ეს ალბათ ჩვენთანაც ასე იქნება.

Spoiler

Security and Paranoia

Arab regimes classify virtually everything vaguely military. Information the U.S. military routinely publishes (about promotions, transfers, names of unit commanders, and unit designations) is top secret in Arabic-speaking countries. To be sure, this does make it more difficult for the enemy to construct an accurate order of battle, but it also feeds the divisive and compartmentalized nature of the military forces. The obsession with security
can reach ludicrous lengths. Prior to the 1973 war, Sadat was surprised to find that within two weeks of the date he had ordered the armed forces be ready for war, his minister of war, General Muhammad Sadiq, had failed to inform his immediate staff of the order. Should a war, Sadat wondered, be kept secret from the very people expected to fight it?31 One can expect to have an Arab counterpart or key contact to be changed without warning and with no explanation as to his sudden absence. This might well be simply a transfer a few doors down the way, but the vagueness of it all leaves foreigners with dire scenarios—scenarios that might be true. And it is best not to inquire too much; advisors or trainers who seem overly inquisitive may find their access to host military information or facilities limited.

The presumed close U.S.-Israel relationship, thought to be operative at all levels, aggravates and complicates this penchant for secrecy. Arabs believe that the most mundane details about them are somehow transmitted to the Mossad via a secret hotline.This explains why a U.S. advisor with Arab forces is likely to be asked early and often about his opinion of the "Palestine problem," then subjected to monologues on the presumed Jewish domination of the United States.

მაგრამ რადგან ეს არ არსებობს საერთოდ ჩვენთან, და ზოგადად ძალიან ცოტა რამე იმალება გურჯებთან წინა პრობლემაც ისეთი დრამატული არ უნდა იყოს ჩვენთან.

Spoiler

Indifference to Safety

In terms of safety measures, there is a general laxness, a seeming carelessness and indifference to training accidents, many of which could have been prevented by minimal efforts. To the (perhaps overly) safety-conscious Americans, Arab societies appear indifferent to casualties and show a seemingly lackadaisical approach to training safety. There are a number of explanations for this. Some would point to the inherent fatalism within Islam,32 and certainly anyone who has spent considerable time in Arab taxis would lend credence to that theory, but perhaps the reason is less religiously based and more a result of political culture. As any military veteran knows, the ethos of a unit is set at the top; or, as the old saying has it, units do those things well that the boss cares about. When the top political leadership displays a complete lack of concern for the welfare of its soldiers, such attitudes percolate down through the ranks. Exhibit A was the betrayal of Syrian troops fighting Israel in the Golan in 1967: having withdrawn its elite units, the Syrian government knowingly broadcast the falsehood that Israeli troops had captured the town of Kuneitra, which would have put them behind the largely conscript Syrian army still in position. The leadership took this step to pressure the great powers to impose a truce, though it led to a panic by the Syrian troops and the loss of the Golan Heights.33

ეს ჩვენთანაც ძალიან დიდი პრობლემაა.

 

Edited 9 დეკემბერი, 2022 by Instance

[t-90]

1 საათის წინ, Instance said:

აქაც არის ზოგადად ინტენცია ცოდნის არ გაზიარების, რომ გენიოსად ჩანდე

არამხოლოდ. ათვისების ტენდენციაც ნაკლებია ფრიად.

1 საათის წინ, Instance said:

 

მაგრამ მეორეს მხრივ არის გურჯების ტენდენცია იყვნენ ყველაფერჩიკები შესაბამისად:

სენიორ გურჯეთის ჯარში ის თავისი საქმც ნაკლებად იციან.

ერთადერთი ამქსიმუმ მანქანის ტარება იცოდნენ ადეკვატურად.

აი მაგალითად რაციის ხმარება პაგალოვნად არასდროს არავინ არ იცოდა.

1 საათის წინ, Instance said:

აი ეს არის რაც არ ვიცი, რადგან აზრზე არ ვარ ჯარში როგორი განათლების სისტემა გვაქვს.

სამოქალაქოში რაც შეეხება განათლების სისტემაში გვაქვს ზემოთ აღწერილი კულტურაც და მისი საწინაამღდეგოც, რთულია თქმა რომელი დომინირებს

აქ უფრო დიდი ტრაგედია გვაქვს ის რომ თუ იქ შეჯიბრება და წაგება ტეხავს აქ საერთოდ მონაწლეობაც კი ეჭვქვეშ აყენებს კომპტენციას.

წიპა "ვისა ბიჭო, ვინ უდნა შეამოწმო"

1 საათის წინ, Instance said:

 

Officers vs. Soldiers

Arab junior officers are well trained on the technical aspects of their weapons and tactical know-how, but not in leadership, a subject given little attention. For example, as General Sa'd ash-Shazli, the Egyptian chief of staff, noted in his assessment of the army he inherited prior to the 1973 war, they were not trained to seize the initiative or volunteer original concepts or new ideas.20 Indeed, leadership may be the greatest weakness of Arab training systems. This problem results from two main factors: a highly accentuated class system bordering on a caste system, and lack of a non-commissioned-officer development program.

აფხაზეთის ომით თუ ვიმსჯელებთ პირიქითაა.

ყარყარშვილი, ქუთათელაძე და კო იყვნენ კარგი ლოდერები, მაგრამ ჰქონდათ ცუდი ტექნიკური მომზადება.

სენიორ ეხლა არც ყარყარაშვილია ჯარში ოფიცრად და არც ქუთათელაძე.

ეხლა აროს ანდრონა და ბეყე(რეალური პერსონაჟები)

ვინაც კი ოდნავ ადეკვატური იყო (ესეც ძალიან დიდი ჰანდიკაპით) ყველა გადააშუსუსუეს.

1 საათის წინ, Instance said:

 

Most Arab officers treat enlisted soldiers like sub-humans. When the winds in Egypt one day carried biting sand particles from the desert during a demonstration for visiting U.S. dignitaries, I watched as a contingent of soldiers marched in and formed a single rank to shield the Americans; Egyptian soldiers, in other words, are used on occasion as nothing more than a windbreak. The idea of taking care of one's men is found only among the most elite units in the Egyptian military. On a typical weekend, officers in units stationed outside Cairo will get in their cars and drive off to their homes, leaving the enlisted men to fend for themselves by trekking across the desert to a highway and flagging down busses or trucks to get to the Cairo rail system. Garrison cantonments have no amenities for soldiers. The same situation, in various degrees, exists elsewhere in the Arabic-speaking countries—less so in Jordan, even more so in Iraq and Syria.

აქ ჩვენი სამეზობლო რომ ავიღოთ ზემდგომის მიერ დაქვემდებარებული სუბადამიანად ჩათვლის კულტურა გაცილებიც მცირედაა ჩვენთან გაცილებით ნაკლებადაა ვიდრე რუსეთში ან აზერბაიჯანში.

სუბადამიანად ჩათვლა ცხადია ნაკლებია, სამაგიეროდ უაზრო პოხუიზმის მომენტიც ბევრია.

2 საათის წინ, Instance said:

აქ ელიტის მიერ ჯარის აცილება ჩვენთანაც გავრცელებული ფენომენია, მაგრამ არის განსხვავებები

ა) დიდწილად საშუალო ფენაც იგივეს აკეთებს და შესაბამისად არაა დიდი რაოდენობით არასაბრძოლო unit-ები სადაც ელიტიჩებს იწვევენ.

ბ) შიშის მოტივაცია ჩვენთან პრაქტიკულად არ არსებობს

გ) ტრაიბალიზმის პრობლემა საერთოდ არ დგას საქართველოში, რომ ვთქვათ პოლიტიკა ამა თუ იმ კუთხის ხალხს ეყრდნობაო სასაცილო იქნება.

ემირატი რაა სენიორ თუ არა ტრაიბალიზმი?

შიშის მოტივაცია არ არსებობს, მაგრამ რეალურად ეგ ყველაფერი არის სოციალურ დახმარებად ქცეული. ანუ აქ იარესია, აქ შიშითაც ვერავის გაყრი გარეთ.

2 საათის წინ, Instance said:

ჩვენთან პირიქით გვაქვს პრობლემა, გვაქვს დიდი რაოდენობით სერჟანტები და ოფიცრებიც რომელბიც არიან სერჟანტების ფსიქოლოგიის. ამიტომ პრობლემა არა ერთეულის მართვაა არამედ ერთეულებს შორის საერთო სტრატეგიის გამომუშავება.

კი ბატონო. ოფიცრების უმეტესობას ასევე არ აქვს ოფიცრის არც განათლება და არც ქცევა.

2 საათის წინ, Instance said:

იგივე აფხაზეთის ომს თუ ავიღებთ ჩვენი პრობლემა პირიქითაა, პირიქით იმათ თუ ზემდეტად ცენტრალიზებული სისტემა აქვთ ჩვენთან ცენტრალიზაცია არ არსებობს საერთოდ.

გადაწვეტილებას იღებენ ადგილებზე თავისი ხოშის მიხევით. 

სენიორ ახლა აღარაა აფხაზეთის ომის ეპოქა. ახლა პირიქით ზედმეტადაა ცენტრალიზებული.

2 საათის წინ, Instance said:

ნუ პრინციპში ეს ჩვენთანაც არის.

ხო ოღონდ ჩვენთან არმია ნაკლებად არის.

სუსი ვს შსს უფროა.

2 საათის წინ, Instance said:

აქ ჩვენთან ამ დონეზე არაა ეს პრობლემა

არანაკლებია სენიიორ

გენერალური შტაბი არც ჩვენა გვაქვს.

2 საათის წინ, Instance said:

ეს ალბათ ჩვენთანაც ასე იქნება.

კი + დალევები გაუთავებლად.

ჩამოვა ვიღაცა და ერთხელ ჩასხმას არ აკმარებენ შლანგზე უნდა შეაერთონ.

2 საათის წინ, Instance said:

Spoiler

 

ეს ჩვენთანაც ძალიან დიდი პრობლემაა.

უსაფრთხოება ზოგადად პრობლემაა მთელ ქვეყანაში.

[Instance]

28 minutes წინ, t-90 said:

არამხოლოდ. ათვისების ტენდენციაც ნაკლებია ფრიად.

მაგრად მეეჭვება

28 minutes წინ, t-90 said:

სენიორ გურჯეთის ჯარში ის თავისი საქმც ნაკლებად იციან.

ერთადერთი ამქსიმუმ მანქანის ტარება იცოდნენ ადეკვატურად.

აი მაგალითად რაციის ხმარება პაგალოვნად არასდროს არავინ არ იცოდა.

კი ბატონო, მაგრამ ეს სხვა კულტურული პროცესია და არა ის რაც არაბებს აღწერს

28 minutes წინ, t-90 said:

აქ უფრო დიდი ტრაგედია გვაქვს ის რომ თუ იქ შეჯიბრება და წაგება ტეხავს აქ საერთოდ მონაწლეობაც კი ეჭვქვეშ აყენებს კომპტენციას.

წიპა "ვისა ბიჭო, ვინ უდნა შეამოწმო"

კი ბატონო ოღონდ

ა) ის ნაწილი სადაც საუბარია რომ არაბები ზუბრიაჩკები არიან და არსებულ ცოდნას არ აყანებენ, ეს გურჯულ განათლების მიდგომაში (ნუ მინიმუმ სამოქალაქოს ვიძახი არმია არ ვიცი) არაა ცალსახად. პირიქით გურჯების ძალიან დიდი ნაწილი შუხურისტი და ცნობისმოყვარეა და ნებიმიერ ფაქტს კითხვის ქვეშ აყენებს და ცდილობა გაარკვიოს რა და როგორ. ამავდოულულად შეინიშნება ზუბრიაჩკობაც

ბ) მართალია გურჯს შეჯიბრებაზე ვისა ბიჭო სჭირს მაგრამ ამავდოულად რანგით ქვედა არ დაიმცირებს ასევე თავს და არ დაუთმობს მოგებას რანგით უფროსს რომ ის გამოჩნდეს უფრო ძლიერი

28 minutes წინ, t-90 said:

სენიორ ეხლა არც ყარყარაშვილია ჯარში ოფიცრად და არც ქუთათელაძე.

ეხლა აროს ანდრონა და ბეყე(რეალური პერსონაჟები)

ვინაც კი ოდნავ ადეკვატური იყო (ესეც ძალიან დიდი ჰანდიკაპით) ყველა გადააშუსუსუეს.

ხო მაგრამ იგივე დიდი რაოდენობის სერჟანტების ფსიქოლოგიის ხალხი რომ არ გვყავდეს ქართული ლეგიონი დამოუკიდებლად ვერ აირსებებდა უკრაინაში, იქნებოდნენ უკრაინელი სერჟანტები და ქართველი რიგითები.

პალევოი კამანდირების (ანუ ლიდერების თვისების მქონე ხალხის) ნაკლებობას არ ვუჩივით იმჰო

სხვა საკითხია ტექნიკური ცოდნა

28 minutes წინ, t-90 said:

სუბადამიანად ჩათვლა ცხადია ნაკლებია, სამაგიეროდ უაზრო პოხუიზმის მომენტიც ბევრია.

ცხადია მაგრამ ეგ სულ სხვა პრობლემაა და არაა აზიატუბასთან დაკავშირებული

28 minutes წინ, t-90 said:

ემირატი რაა სენიორ თუ არა ტრაიბალიზმი?

ემირატი კორუმპირებულია, მაგრამ არაა ტრაიბალისტური.

28 minutes წინ, t-90 said:

კი ბატონო. ოფიცრების უმეტესობას ასევე არ აქვს ოფიცრის არც განათლება და არც ქცევა.

ხო მაგრამ არ გვაქვს სერჟნატების პრობლემა რომლებიც ხელში შეჰყურებენ ცენტრს და ვერ იღებენ დამოუკიდებელ გადაწყევტილებას

პირიქით გინდა აფხაზეთის ომი აიღე გინდა ქართული ნაწილები უკრაინის ომში ინიციატივის პრობლემა გურჯ NCO-ებს არ აქვთ. ანუ არაბების პრობლემა სხვა არის, ჩვენი სხვა.

ჩვენი არაა კულტურული და გადაჭრადია.

28 minutes წინ, t-90 said:

სენიორ ახლა აღარაა აფხაზეთის ომის ეპოქა. ახლა პირიქით ზედმეტადაა ცენტრალიზებული.

მეტად ცენტრალიზებული მაგრამ არა არაბულ დონეზე დაჟე არც რუსულ დონეზე ტანკო

28 minutes წინ, t-90 said:

არანაკლებია სენიიორ

გენერალური შტაბი არც ჩვენა გვაქვს.

გენერალური შტაბი არ გვყავს ოფიცრების დეფიციტის გამო და არა იმიტომ რომ არმიაში შიგნით არის რაღაც კონფლიქტები 

 

Edited 9 დეკემბერი, 2022 by Instance