ანუ რა ხდება ალ ქურჯში. სეზონი II

[t-90]

@Instance

იმენა ეხლა ვსვამ ბოლო ლუდს 2 დღეა სიფხიზლე არ მახსოვს

 

პროლოგში კარგად გამოკვეთთს შევარდნაძის დადებით თვისებებს რასაც პრინციპში ჩვენც ვაღიარებთ. უ ტიპი რო იუმორის მქონე და კომუნიკაბელური იყო ეგ ისედაც ვიცოდით.
გალის მოვლენებზე მაინცდამიანც დადებითად არ წერს. თან ისე წერს რო გეგონება პროფესორი ოლივერ ვოლლე გახლდეთ. ანუ დამოკიდებულება ჩანს ვალერი ლომიასი გალელების მიმართ რაც პრინციპში ადრეც ვიცოდით.
კარგადაა აღწერილი რას წარმოადგენდნენ ცისფერჩაფხუტიანები და როგორ ფორმალურად "იცავენ" გალელების უფლებებს. ასევე აღწერს კარგად უნომიგის უსუსურობას. ასევე რას წარმოადგენდა იმ დროის აფხაზური "არმია"
ასევე ღადაობაა ჩეჩნები რო არაბები ჰგონიათ კრეტინები როგორც წესი.
ასევე აფხაზბი გვაბრალებენს ახლების დაწვას თურმე. არადა სინამდვილეში ასე არაა და ყველამ იცის ეს.

პირველ თავს რაც შეეხება: საკამოდ საინტერესო დვიჟენიაა ის რომ ბაქოშია ეგ ბაზირებული და ბაქოდან მიმოიხილავდა თბილისს განსხვავებით სხვებისგან. სავარაუდოდ ყარაბაღის ამბების გამო?
ააან კარგად აღწერს ორი ტიპის მხედველობის დაჯახებას: ზვიადა როგორც დისიდენტი დარჩა ასევე დისიდენტად და წინააღმდეგობას უწევდა ედიკას რომელიც აღიქმებოდა როგორც ბერლინის კედელის დამნგრევი ბუშთან, გენშერთან და ბეიკერთან მოძმაკაცე ტიპი. ანუ ზვიო ვერ იყო სახაროვის დონის ფიგურა მსოფლიო არენაზე და ედო იყო გორბიზე არანაკლები ფიგურა. ეს ნარატივი მე მაგალითად პირველად არ გამიგია მაგრამ ქართულ სივრცეშI არც განიხილება.
ასევე ტიპს წარმოდგენა არ აქვს გამსახურდიას ოსებთან რა დაპირისპირება ჰქონდა და როდის იყო და მართლა ჰგონია რომ ეს ყველაფერი იყო იმის გამო რომ აი "ეთნიკური სიწმინდე" და ა.შ.
კარგად აღწერს რა ხდბეოდა და როგორ აღიქვამდნე ზვიოს ბანაკს (როგორც ავტომატიან პოეტებს ) ასევე რა დაპირისპირებაა ზვიადისტ-პუტჩისტებს შორის და ოგადად რამდენად დიდი კრეტინიმი სუფევს ორივე მხრიდან.
ასევე არგად აღწერს რა უდისციპლინობაა   გამსახურდიას ბანაკში და რო ერ გაიგებ ვისი ვისაშია.
ეს ნუნუ ჩაჩუა ძაან საინტერესო პერსონაა, მერეც გამოჩნდება

მეორე თავში ძირითადად ისტორიული მიმოილვაა და მიკვირს რატომ გამოჰყოფს ეს აკცი გიორგი სააკაძეს ცალკე როცა ობიექტურად მთლად მასე ცალკე გამოსაყოფიც არაა. როგორც ჩანს ამასაც სტალინური პონტები აქვს წაკითხული. ასევე გურიის რესპუბლიკა გააძრო რაც ასე ცალკე გასაკვირია. სტივენ ჯონსს იყენებს ხშირად რაც რეალურად მემარცხენეობის გავლენაზე მეტყველებს.
მეტნაკლებად კარგად არწერს პირველ რესპუბლიკას ოღონდ იმ მოტივით როგორც სტივენ ჯონსი და ერიკ ლი აღწერენ (ჟორდანია კაი ტიპია ძმაუ და რამე) რონალდ სუნიც პრინციპში მემარცხენედ შეიძლება ჩაითვალოს. ანუ შეგვცეს რა.
ასევე შეგვცეს ალი და ნინოთი. არანაირად არაფერს არ აღწერს ეგ რომანი.
დანარჩენი რავი ბერიას პანეგირიკას კი ჰგავდა მარა დიდი ისეთი არაფერი არ იყო.

მესამე თავს რაც შეეხება აქ ერთი საინტერესო თემაა როცა ედოს უწოდებს ნკვდ/მვდს ოფიცერს როცა კამსამოლიდანაა მანდ მისული. ასევე რამდენად რეალურია ედოს 1956 წლის ამბების ჩახშობაში მონაწილეობა? ასევე ნუ ბერიას კადრობა საერთოდ ზღაპარია. 25 წლის იყო ბერია რო დახვრიტეს.
თუმცა კარგად აღწერს თურ ა იყო მიზეზი თუნდაც მის მიერ "ქარტველობის" მხარის დაჭერისა და ენის პროტესტის მხარდაჭერებისას.
თვითმფრინავის ბიჭების ამბებისას ასევე არ იცის ტუ რატომ მოხდა და რა მოხდა. ედიკა კეთილ ბაბუდ გამოიყვანა ლამის
ძალიან კარგად აღწერს ზვიადას დამოკიდებულებას შევარდნაძისადმი აი "“He looked like a mouse who has just been released from a cage containing a boa constrictor,” the source related. “The mixture of fear, awe, hatred, horror, and fascination was almost overwhelming."
ის ვიღაცა რენდ ქორფორეიშენის ტიპი სწორს ბაზრობს რომ ეროვნულ მოძრაობას მინიმალური წარმოდგენა ჰქონდა მომავალზე და სახელმწიფო მართვაზე.
რაც შეეხება შემდგომ მერე აბრალებს ზვიადას საქართველო ქართველებისთვისო და გამოჰყოფს ეთნიკურ უმცირესობებს ოღონდ, აზერები, სომხები, ქურთები, იეზიდები გავიგე, ქისტები და ლეკებიც გავიგე, ლაზ-მეგრელ-სვანებიც გავიგე (ნუ რუსული ნარატივი), ნუ ჯანდაბას აჭარლებსაც კიდე გაიგებ(რელიგია) მაგრმა აი ხევსურები რო დავინახე აი ე მანდ გამოვყლევდი
და ისევ სახაროვის ბოდვები მცირე იმპერიაზე.
სტალინი ოსი იყოო, ისევ მონტეფიორეს წიგნებიდან ბაზრობს.
ოსებთან დაპირისპირება რომ დაიწყო როკის გვირაბის გახსნიდან ამაზე სიტყვას არ ასვეებს და ისევ ძიითადად გამსახურდიას აბრალებს.
აბაშიძის აღწერაა საკმაოდ საინტერესო. რეალურად ადეკვატურად აღწერს მაგის არსს თავისი კრიმინალებით და ძმები როდჰემებით.
ლაკობაზე ისე ბაზრობს გეგონება გული შესტკივა. არადა რეალურად ან ბერია უნდა მომკდარიყო ან ლაკობა და ეგეები არ ესმის.
საკმაოდ კარგად აღწერს ამერიკის მხრიდან დამოკიდებულებას გეკაჩეპეზე და გამსახურდიას არასწორ დამოკიდებულებაზე.
სასაცილოა ედოს აღწერა როგორც გადამდგარის. კარგი რეპრიზაა.

მეოთხე თავს რატომღაც იწყებს იგივე ლეგენდით. არადა ეგეთი ლეგენდა აქვთ თუ არ ვცდები ყირგიზებსაც. სავარაუდოდ კომუნისტური ქმნილებაა.
იმეორებს აფხაზურ ნარატივს რომ სოხუმი "სუხუმიდან" ანუ წყალ-ქვიშიდან მოდის და არა ცხუმიდან. თუმცა ცხუმი ფიქსირდება არამხოლოდ ქართულ არამედ სომხურ და ბიზანტიურ წყაროებში.
საინტერესო დვიჟენიაა აიტარის და სხვა ადგილების აღწერა როგორც "ცივილიზებულის" იმიტომ რომ დუში მუშაობდა. თუმცა 1991 წელს ვენთანაც იწყებოდა დენის გათიშვები.
სიტუაცია იმ დროს მართლა ესეთი ქაოტური იყო რომ ვერ გაიგებდი ვისი ვისაში იყო და ამას კარგად აღწერს.
აიტარი ერთ დროს მართლა კაი პონტად ითვლებოდა და მაგას აღადავებს კარგად თუ რას წარმოადგენდა სინამდვილეში ეს ვითომ საბჭოთა რივიერა. იმენა ცხელი წყალი, თბილი ნომერი და ფარშევანგები ეზოში კლასიკა
ძალიან კარგად აღიწერება თუ რას წარმოადგენდა სოხუმში სიტუაცია ანუ პარტიულები - გაყოფილი, ინტელიგენცია-გაყოფილი, პოლიცია და კაგებე ძირითადად აფხაზები, ეკონომიკური საქმიანობა ძირიტადად ქართველები.
ძალიან კრგად აღწერს აფხაზების სენტიმენტებს რომელთაც ეონათ რომ 1922-1931 წლებში მათ რაიმე სახის რესპიბლიკა ჰქოდნათ თუმცა მაგ რესპუბლიკა კოლექტივიზაციის სირბილეში გაცვალა ლაკობამ.
გაუგებარია, გენერლები რომლებმაც მილიონები იშოვეს ჯერ კიდევ 90იანების დასაწყისში დაწყებული იარაღის გაყიდვიდან დამთავრებული კურსანტების გაქირავებით (მუშად, სადღნავად და ა.შ.) ვითომ სხვა დასასვენებელი არ ექნებოდათ?
და ან კიდე რა იყო ეს აგუძერა-300? მსგავსი ინსტიტუტი 4 იყო ტფილისში(იზოტოპები, მიონი, კოსმოსური ნაგებობების და ტნიისა) იზოლიტები და პაჭაპუჭა იაშიკები რო აღარ ჩავთვალოთ.
ლენინის ქანდაკებაზე ჩხუბია საღადაო. ანუ აფხაზები იმიტომ არ ხსნიდნენ რო ქართველებს უნდოდათ მოხსნა
არძინბას რო ეკითხება აფხაზეთი საქართველოაო და არძინბა იჭყანება მაგაზე ვიკაიფე მაგრად. და მერე რო უსნის მუჰაჯირობის ამბავს. თითქოს გურჯებს არ ჰქონიათ და ყველაფერს რო ქართველებს აბრალებს.
ასევე ბაზარი გოლცის რომ თურქეთის აფხაზებს/ჩერქეზებს მაგრად ჰკიდიათ დაბრუნება ვინაიდან კარგი სიტუაცია აქვს და თავის სამშობლოში არავინ ელოდება ეგეც მართალია. რეალურად რეპატრიაციის მეშვეობით მაქსიმუმ 300 კაცია დაბრუნებული.
ძალიან კარგად ჩანს თუ რას წარმოადგენს ჩრდილოეთ კავკასიიის კონფედერაციის იდეა როგორც ანტიქართული იდეა.
მიტროპოლიტი დავითი რომელზეც ეგ ბაზრობს არის აი ეს.

მეხუთე თავში საინტერესო ისაა რო სოხუმს გამსახურდიას სთრონგჰოლდად მოიხსენიებს რაც მთლად მასე არ იყო არასდროს (თუმცაღა ცხადია უფრო მეტი იყო ვიდრე მაგალითად ტფილისში :D)
ვალტერ შურღაიაა ალბათ და არა ვალტერ შაგუა. აქ იმენა მდედრიონის აღწერაა  ღადაობა რო შემოეხვევიან და რო გლიჯავენ.
ქალების და ბავშვების ცოცხალი კედელიაო და არაფერი მსგავსი რო არ აღმოჩნდა ეგეც თვალსაჩინო მაგალიტია თუ ჭორები როგორ ვრცელდება ომის დროს.
ქართული ტანკიც მაგარი ღადაობა იყო
ეს ახალგაზრდა ლეიტენანტი სავარაუდოდ ტფილისელი იყო.
ბრბო როგორ იქცევა ომის დროს ეგეც კარგი სცენაა. “What did they say! What did they say!” a dozen men demanded.
“They said they do not want to fight,” I said.
“They lie! They lie!”
ის ოთარა მაგარს ეღადავება, თბილისში ნდა წამოთრეულიყავიო რა გინდოდა წვენებშიო აუ იმენა პერესტრელკის სცენა და შუაში რო არიან რაღაცა გამახსენდა მაგაე პირადი გამოცდილებიდან. ძაან რეალისტური სცენაა.
ყარყარაშვილთან ინტერვიუა საინტერესო, რო ვერ ერკვევა პახოდუ ვინ ოპოზიციაა და ვინ პოზიცია
ოთარის ძმა არის ღადაობა რომელიც წარმომიდგენია როგორ ბაზრობს "აუ ახლა გრანატა მაქვს და პარტიზანულ ომს დავიწყებ"
გამსახურდიას მიტინგი აქვს აღწერილი ფერებში. ნუ მე რასაც მოვესწარი იგივეა ოღნდ მცირე მასშტაბებბში. ეჰ კაი დრო იყო ვეკუაში რო ადიოდი და მდედრიონის კამანდა რო ისევ კანცელარიის წინ ედოს აგინებდა
კიტოვანის ბრიფინგია საინტერესოა. კითხვები:
1) ჟურნალისტებს უტევენ ზვიადელები და თქვენ რას შვებით
2) გამსახურდია კაგებეშნიკი არ იყო კაცო და მანამა გიჟი რომელსაც მთელი ინტელექტუალების ამოხოცვა უნდოდა?
პროჭილოკიაობა ემირატულად
აზერიმძღოლი რო ეუბნება მუსულმანურად ლაპარაკობო ეგ უსტად იმაზე მეტყველებს რომ აზერბაიჯანელი როგორც ეროვნება მოიგონეს გვიან
სტალინი გვინდაო მაგან საერთოდ დახურა

[Instance]

@t-90

ტანკო ერთი უნდა გაითვალისწინო, რომ არაა ეს კაცი მცოლოდ ჟურნალისტი, ასევე CIA-სთან თანამშრომლობდა.

ამას პრინციპში არც მალავს, გინდა როცა ვუდროფის ამბავზე წერს და გინდა საელჩოში ამაზე ვილაპარაკეთო ნაწილს რომ ყვება და მერე იძახია დანარჩენი საიდუმლოაო.

11 minutes წინ, t-90 said:

პირველ თავს რაც შეეხება: საკამოდ საინტერესო დვიჟენიაა ის რომ ბაქოშია ეგ ბაზირებული და ბაქოდან მიმოიხილავდა თბილისს განსხვავებით სხვებისგან. სავარაუდოდ ყარაბაღის ამბების გამო?

ყარაბაღი + ნავთობი.

ტყუილად არ ეუბნება ნუნუ "აზერებს ხომ იცნობ და გამხოდე ნავთობის თემაშიო".

Azerbaijan Diary აქვს ასევე დაწერილი

13 minutes წინ, t-90 said:

ეს ნარატივი მე მაგალითად პირველად არ გამიგია მაგრამ ქართულ სივრცეშI არც განიხილება.

აქ ზუსტად ვერ გავიგე სენიორ რა ნარატივზე საუბრობთ?

14 minutes წინ, t-90 said:

მეორე თავში ძირითადად ისტორიული მიმოილვაა და მიკვირს რატომ გამოჰყოფს ეს აკცი გიორგი სააკაძეს ცალკე როცა ობიექტურად მთლად მასე ცალკე გამოსაყოფიც არაა

შევარდნაძის და სტალინის ფენომენის აღწერას ცდილობს ჩერეზ სააკაძით.

 

[kvipriane]

1 minute წინ, Instance said:

სტალინის ფენომენის აღწერას ცდილობს ჩერეზ სააკაძით.

სენიორ ინსტანს - განა თვითონ სტალინმა არ შეადარა გარკვეულწილად საკუთარი თავი გიორგი სააკაძეს ???

[t-90]

1 minute წინ, Instance said:

ამას პრინციპში არც მალავს, გინდა როცა ვუდროფის ამბავზე წერს და გინდა საელჩოში ამაზე ვილაპარაკეთო ნაწილს რომ ყვება და მერე იძახია დანარჩენი საიდუმლოაო.

კი კაცო ვუდროფის ძმაკაცია და CIA კამანდაა ზნაჩიტ.

სხვანაირად ვერ მოხვდებოდა ვუდროფის გაცილებაზე.

თუმცა როგორც ამბობენ ვუდროფი "CIA ს ჩელოვეჩესკიმ ლიცომ" იყოო

2 minutes წინ, Instance said:

ყარაბაღი + ნავთობი.

ტყუილად არ ეუბნება ნუნუ "აზერებს ხომ იცნობ და გამხოდე ნავთობის თემაშიო".

Azerbaijan Diary აქვს ასევე დაწერილი

ნუ ეგრე ჩეჩნეთის დღიურებიც აქვს დაწერილი. იმჰო ერთიანად უნდა წაიკითხო ეგეც კაცმა. საინტერესოა მაგის აზრები სურეთ გუსეინოვზე და ლაბაზანოვზე.

ის ნუნუ ხო საოცარი ქალია. ნეტა ვინაა მაგის პროტოტიპი.

3 minutes წინ, Instance said:

აქ ზუსტად ვერ გავიგე სენიორ რა ნარატივზე საუბრობთ?

ის ნარატივი რომ შევი აღიქმება სიმპატიიით დასავლეთისთვის როგორც გორბი ანუ სსრკს დამნგრევ-ჩამბარებელი და რო მისი ფიგურისადმი გამსახურდიას მწვავე ანტაგონიზმი და გაურიგებლობა დასავლეთში მიუღებლად აღიქმება. ანუ შევი

6 minutes წინ, Instance said:

შევარდნაძის და სტალინის ფენომენის აღწერას ცდილობს ჩერეზ სააკაძით.

გარკვეულწილად პრინციში ესეც შეიძლება აღიქვა.

უფრო სტალინი თითონ.

[Micawber]

დევას მაგ წიგნის ელ ვერსია ნეტში, სენიორეს?

[t-90]

ჩატში გაქვთ.

15 minutes წინ, Micawber said:

დევას მაგ წიგნის ელ ვერსია ნეტში, სენიორეს?

 

[Instance]

ტანკო არ მგონია რომ ავტორი აწი რასაც დავაციტირებ რომელიმე აზრს ეთანხმებოდეს.

ანუ ასე მგონია რომ პოსტ ფაქტუმ რა აზრზეა იმას კი არ წერს, წერს იმ აზრს რომელზეც იმ მომენტში იყო და მერე ამ თავისივე ნათქვამს უარყოფს. ერთგვარი ლიტერატურული ხრიკია. მე ასე აღვიქვი.

1 საათის წინ, t-90 said:

ააან კარგად აღწერს ორი ტიპის მხედველობის დაჯახებას: ზვიადა როგორც დისიდენტი დარჩა ასევე დისიდენტად და წინააღმდეგობას უწევდა ედიკას რომელიც აღიქმებოდა როგორც ბერლინის კედელის დამნგრევი ბუშთან, გენშერთან და ბეიკერთან მოძმაკაცე ტიპი. ანუ ზვიო ვერ იყო სახაროვის დონის ფიგურა მსოფლიო არენაზე და ედო იყო გორბიზე არანაკლები ფიგურა. ეს ნარატივი მე მაგალითად პირველად არ გამიგია მაგრამ ქართულ სივრცეშI არც განიხილება.
ასევე ტიპს წარმოდგენა არ აქვს გამსახურდიას ოსებთან რა დაპირისპირება ჰქონდა და როდის იყო და მართლა ჰგონია რომ ეს ყველაფერი იყო იმის გამო რომ აი "ეთნიკური სიწმინდე" და ა.შ.
კარგად აღწერს რა ხდბეოდა და როგორ აღიქვამდნე ზვიოს ბანაკს (როგორც ავტომატიან პოეტებს )

Quote

ის ვიღაცა რენდ ქორფორეიშენის ტიპი სწორს ბაზრობს რომ ეროვნულ მოძრაობას მინიმალური წარმოდგენა ჰქონდა მომავალზე და სახელმწიფო მართვაზე.
 

აი აქ ხომ ჯერ ასე წერს, და მერე ჯერ ნუნუს პირით ამბობს ზვიადსტურ ვერსიას რომელზეც "შეთქმულების თეორიააო" და მერე ამბობს ყველაფერი ასე მოდაო.

მიდევს ამ თემაში ნუნუს ნაწერი.

პახოდუ აჩვენებს რომ არის ალიკა რონდელი, შევარდნაძისტები მთელი ამ თეორიული ცოდნებით ჰაიჰუი, რომლებიც უფრო წარმოსადეგად ჩანან, მაგრამ სინამდვილეში ყველაფერი გამაზეს. ესეც მიდევს ამ თემაში.

ანუ მე როგორც მივხვდი ამას ამბობს რომ გამსახურდიას კამანდა გაცილებით "ჯაგად" ჩანდა, მაგრამ იმაზე მეტი ცოდნა ქონდათ ვიდრე ედვარდისტებს ან ჩვენ ამერიკელებსო. 

 

1 საათის წინ, t-90 said:

ედიკა კეთილ ბაბუდ გამოიყვანა ლამის

არა კაცო პირიქით კაი ტიპს თამაშობდა მაგრამ მოღლატე იყოო.

ანუ ჯერ ყვება რომ აი გმირი ედიკა სოხუმში ფრონტს ათვალიერებსო, მაგრამ ნუნუ რეალურად ფრონტზე ცხოვრობდა და ნათაძე რეალურად იბრძოდა.

ერთი თავიდანვე ედიკისტი იყო და მეორე არაო, ბოლოს ორივე მიატოვაო.

Spoiler

“It is a fight to the death, but not with the Abkhaz—with Russia!” intoned my old friend, Nodar Notadze, the sixty-four-year-old leader of the National Front who toted a Kalashnikov on his stooped shoulders as naturally as he might carry, say, a log. “Shevardnadze will never submit. We may die here, but Georgia will rise again!”

Spoiler

“We will fight them to the last man, to the last drop of our blood,” said Nodar Notadze, nursing a new wound. The old professor and political activist had his thick, stubborn hide slashed by shrapnel in three places. “So long as Shevardnadze is here, we will never submit or surrender!”

“They’ll never take him alive,” said Sasha, the press officer clutching a pistol in one hand and a signed volume of Shevardnadze’s ghostwritten, autobiographical pulp in the other. Sasha was such a devoted admirer of Eduard Shevardnadze that he said he would lay down his life for his leader—or take the leader’s life if things got too bad.

Nunu could only laugh when she heard that.

“You still don’t understand, do you,” she said. “It is all a big, bloody game. The reason that Shevardnadze can travel about so freely is because the Russians know where he is and do not fire on that sector.”

“Nunu,” I tried. “What you are suggesting is nuts. Unless Shevardnadze is wearing some special locator device that allows every last one of the Abkhaz or Russian gun positions to know exactly where he is, and unless their aim is so good and their weaponry more accurate than the smart bombs the Americans used in the Gulf War, what you are suggesting is physically impossible.”

“Really,” smiled Nunu. “Then explain this to me. Have you been to Stalin’s dacha, up the road from the botanical gardens?”

“Yes, I was there this morning.”

“Would you say that it is located in such a way that it is totally exposed to land-based artillery, sea guns, and air power?”

“Yes.”

“Then why is it that the attacking forces have not hit it once, while they have concentrated on civilian targets of no military interest whatsoever? Think about it.”

Spoiler

“You returned from Moscow as part of an agenda to bring our nation into the CIS by any means,” blustered my old friend Nodar Notadze, addressing the assembled deputies in the freezing hall. “We have been utterly duped by this communist stooge of Moscow!”

During the siege of Sukhumi, Nodar had been wounded three times—and had held to his gun due to his belief that Shevardnadze would never try to bring Georgia into the CIS, much less invite Russian soldiers into the country.

“There are times in the lives of all small countries when it is better to fight than to bow one’s neck,” he intoned. “Shevardnadze’s effort to deliver Georgia to Russia is nothing less than treason.”

Shevardnadze’s supporters countered with their own epithets, labeling Notadze and his ilk “demagogues” and “political necrophiles.”

“They are all political dwarves who are afraid of their own political deaths,” hissed Alex Rondeli during a break in the action. “It is easy to get up and cry ‘treason’ but it is another thing entirely to look reality in the eye, and that reality is Russia!” The floor-fight went on throughout the day, and it was not pretty. Shevardnadze supporters leapt to their man’s defense and pelted Nodar with glasses of water and then their fists; those who believed in the old man’s words returned the favor in kind.

Spoiler

In a letter to the United Nations general secretary, written in the style of having a one-sided conversation with an imaginary friend from afar, Shevardnadze poured out his heart on paper: “Amidst the deafening burst of bombs and shells, amidst the distressed cries of people doomed to death, not a single word of protest, not a single promise of help, not a single outcry of resentment and condemnation has reached us. . . . Could it be that the international community is so helpless, so blind and deaf to the universal evil? The world should be aware that the Evil Empire is still thriving, is still sowing the seeds of death, producing and deploying weapons of mass destruction, which are continuously claiming the lives of peaceful, utterly innocent people. . . .”

Vintage Shevardnadze.

But it was all bullshit, copy churned out by someone far away, and sent for his signature. The Silver Fox was trapped, and knew it.

But so long as he was in the city, for the rest of us, there was hope. It seemed impossible that Sukhumi would really become “Shevy’s Last Stand,” or perhaps “Eduard’s Armageddon.” Sukhumi was too far from the venues usually associated with the man called the Silver Fox: the Kremlin, the White House, 10 Downing Street, the German Chancellery in Bonn, peopled by Shevardnadze’s interlocutors through the years: Mikhail Gorbachev, Margaret Thatcher, Helmut Kohl, George Bush, and James Baker III. The mantra was always the same: Shevy had helped lead the Soviet army out of the morass of Afghanistan; Shevy had negotiated the intermediate missiles agreement; Shevy had given the Soviet nod to the unification of Germany when the Berlin Wall came down; Shevy had let the long-time Soviet client, Saddam Hussein, dangle and then be pounded by the United States in the Gulf War. Even after he left office in December 1990, Shevardnadze had remained engaged in international arms control: that was the subject of the commencement address he made at Harvard in 1991. And now he was about to get blown up himself. The irony was almost intolerable.

For others, however, the idea that Eduard Shevardnadze was risking his life in Sukhumi was regarded as nothing more than a cynical sham. One of these was Nunu. Unlike Shevardnadze, who visited the frontlines, she lived on one. Every time I dodged through the side streets to her house she would take me inside, feed me with whatever food she had, uncork her diminishing supply of homemade brandy, and fill my ear with her pathological hatred of the man whom she blamed for the disaster visited upon her nation, her city, and her home: Shevardnadze.

1 საათის წინ, t-90 said:

რაც შეეხება შემდგომ მერე აბრალებს ზვიადას საქართველო ქართველებისთვისო და გამოჰყოფს ეთნიკურ უმცირესობებს ოღონდ, აზერები, სომხები, ქურთები, იეზიდები გავიგე, ქისტები და ლეკებიც გავიგე, ლაზ-მეგრელ-სვანებიც გავიგე (ნუ რუსული ნარატივი), ნუ ჯანდაბას აჭარლებსაც კიდე გაიგებ(რელიგია) მაგრმა აი ხევსურები რო დავინახე აი ე მანდ გამოვყლევდი
და ისევ სახაროვის ბოდვები მცირე იმპერიაზე.

არა აქაც ნახე როგორ წინებში შეყავს, ანუ იძახის გავრცელებულ მითს და მერე მოყოლის დროს ამ მითის საწინაამრდეგო რეალობას გაჩვენებს

Spoiler

Behind Batumi unfurled green hills of tea, hazelnut, and citrus groves, rising to the south, east, and north, and all dotted with single-family farmhouses nestled in what certain international political analysts might call “communist”- imposed clusters, but which I saw as traditional communities set among distant snowcapped mountains.

I determined to go there. But where?

On a chance meeting with a Turkish-speaking Georgian journalist (and recently reborn Orthodox Christian) working for the quasi-fundamentalist Istanbul news agency (go figure), I found my direction. Our conversation went something like this:

“You’re not Turkish, are you?” asked the journalist

“No,” I confessed.

“Yourself?”

“Georgian.”

“Adjarian?”

“There is no such thing as Adjarians, only Muslim Georgians,” said the reporter with a hint of irritation.

“And I am Orthodox and from Tbilisi.”

“So, what is the news?”

“There is a mid-level delegation of Turks in town come to express their active concern with the situation in Adjaria and to urge a peaceful resolution to all conflicts.”

“What does that mean?”

“I don’t know. But it is what they said before they went in to meet with Abashidze.”

We waited around about an hour or so, until the security door to “Batono” Abashidze’s residence finally opened, the Turkish delegation emerged, and crossed the street to the awaiting cameras. The group was led by a gentleman who once served as Turkish foreign minister but was now serving in the role of “special consultant to the government on marginal affairs that no minister or deputy minister could be bothered with,” or something like that. The number two in the delegation was a Turkish parliamentarian of royal (if Muslim) Georgian descent from the province of Artvin who spoke an archaic form of Georgian passed down through his family. The ex-minister and ex-prince then issued a joint, jejune statement of their reason for being in Batumi. It had something to do with Turkey’s expression of neighborly concern, expressions of solidarity, and ultimate goal of urging peace and tranquility on all parties involved in the most recent wrinkle in the ongoing Georgian–Adjarian dispute of the day.

“Mister Foreign Minister,” I said, addressing the head of the delegation with an honorific he no longer owned, and in Turkish. “Does the Turkish Republic regard the Republic of Georgia as an outside power in Adjaria?”

“Let’s not discuss deep history on the street,” the former minister snarled, knowing precisely what I was driving at. In 1921, Soviet boss V.I. Lenin and Turkish nationalist leader M.K. Atatürk stitched together several desperate diplomatic deals that have resonance to this day. One was the Treaty of Kars, which granted Turkey the right of intervention into the Azerbaijani exclave of Naxjivan as well as Adjaria should their autonomous status be violated by any outside power.

“But it is the essential question,” I persist.

“Does Turkey reserve the right to intervene in Adjaria in the event of—”

“The Republic of Turkey regards the brotherly and fraternal neighboring Republic of Georgia as a sovereign and unitary state,” says the former minister diplomatically, but with a new coldness in his eye. “As there are no further questions, and in that we have a long road of return ahead of us, let me issue my regards, and bid you members of the international media farewell.”

And then they are gone. The brief exchange, however, had piqued interest among the other journalists left standing on the street with their tidbit of non-news.

“Interesting question,” remarked the Turkish-speaking Orthodox Christian Georgian from Tbilisi. “Do you think the Turks would really intervene to preserve the autonomous status of Abkhazia?”

“No, but it is fun to ask them about it,” I replied.

“My parents were Muslim but I’m not,” interjected an attractive young lady holding a TV microphone, and thus identifying herself as a journalist. “All my friends have embraced the Orthodox faith and now go to church.”

“Why?” I asked. It was the first time I have heard of this sort of mass apostasy, meaning a conversion of Muslim Georgians to Orthodox Christianity from Minimal Islam.

“To be Orthodox Christian is more Georgian, and we are all Georgian,” she replied.

“God bless you,” said the Turkish-speaking Georgian Orthodox reporter from the conservative Turkish news agency.

“Well,” I asked. “Where can I find some of these traditionalist Muslims from whom you descend but whom you now reject?”

“Khulo,” said the Orthodox reporter guy from Tbilisi.

A place.

A name.

A new destination.

ეს აჭარაზე და აზერებზე შენ თვითონ გიწერია

Edited 10 ოქტომბერი, 2022 by Instance

[Instance]

49 minutes წინ, t-90 said:

ის ნუნუ ხო საოცარი ქალია. ნეტა ვინაა მაგის პროტოტიპი.

მგონი რეალური პიროვნებაა

თან არწერაც რა ისეთი აქვს იმენა კოლხი ქალბატონის:

Spoiler

She was also Medea, a raven-haired beauty with dark almonds for eyes, who was tough as nails, and possessed an absolutism that was both splendid and frightening.

ალიკა რონელს მაგრად აშაყირებს

Spoiler

"Ьy goal in life is to raise a second Shevardnadze,” Professor Rondeli confided in me during one of our first meetings, referring to his stable of eager young students of international affairs over at the dark and cold campus of Tbilisi State University, where he taught (often by candlelight or at least in an overcoat). “Only a genius like him could possibly lead this nation of crazy poets and artists out of the catastrophe we have made for ourselves.”

A large, teddy bear of a man with a shock of white hair and prominent nose that reminded me of a handsomer and more intelligent version of the American actor Leslie Nielsen, Rondeli seemed to personify all the contradictions of Georgia. Son of a prominent actor and lesser Georgian old family noble who had changed his name and a St. Petersburg/Leningrad-born Georgian mother, Rondeli spoke pristine Russian and immaculate Georgian as well as flawless Persian and almost perfect (and always very colorful) English. His manners were impeccable at all times, as were his clothes, even when he came down to Baku to visit me along with Rowell and the entire Tbilisi crowd to mark Azerbaijani Independence Day—and when the rest of the gang looked sore and sour from the ten-hour trip.

“You are a catastrophe,” he announced, boarding a rickety sailboat I had hired to take a cruise of Baku’s oil-slicked bay, using his favorite word in his sixth language. “You are a catastrophe—that is what you are!”

Spoiler

Pickles, greens, eggplants rolled in crushed walnuts, explosively spicy tripe sausage and other offal-based sweetmeats, all washed down with a chaotic mixture of the overly salty mineral water famed throughout the former USSR called Borjomi, carafes of (usually) delicious wine and then, of course, plastic bottles of the Georgian-homebrew fruit vodka known as chacha if strong and chachacha if stronger, each toast led by the tamada, or toastmaster, raising his shot glass to Life, Georgia, Present Company, the Ladies, Future Generations, Missing Friends, and of course Life once again, however ridiculous celebrating such notions seemed in a country suffering from a declining birthrate, eroding identity, increasing whoredom, collapsing currency, and the most insanely suicidal highway culture in the world.

“Gaumarjos!” Professor Rondeli would intone, and then begin to extol the “catastrophe” of individuals gathered around the table.

We were over at Nino Ivanishvili’s brother’s apartment, a gang of at least a dozen souls, performing a cacophonic symphony on plates, pots, pans, glasses, ashtrays, spoons and forks, half-filled bottles, and a slightly out-oftune piano used more as a percussion piece than melody-producing instrument, and feeling fine.

“Gaumarjos!” In Georgian, that meant “Cheers!”

ანუ ვითომ პრაფესორი და პრადვინუტი, მაგრამ ჩვეულებრივი გრუზინი და ედიკას მოლკავი რომელმაც ყველა პროგნოზი ააცილა.

პრინციპში ნოდიაც ეგრე ჰყავს გამოყვანილი

 

Edited 10 ოქტომბერი, 2022 by Instance