დღეს შემომეანალიზა ჩემი ცხოვრებისეული გამოცდილების ერთი ასპექტი და რაღაც კანონზომიერება გამოვიჭირე მგონი.
ბარემ ვიტყვი პარალელს რასთან ვავლებ:
ელექტრონულ სიგნალებში არის ორნაირი, ციფრული და ანალოგური.
ეს ორი გამოირჩევიან იმით რომ ციფრულ სიგნალს აქვს სასრული მდგომარეობები რომელსაც შეიძლება გამოხატავდეს და ანალოგურს აქვს უსასრულო ვარიაციის საშუალება.
კლასიკური ციფრული სიგნალი არის ერთი ბიტიანი, ანუ ორი პოზიციაა აქვს სულ, ჩართული და გამორთული, იგივე 1 და 0.
ხოდა ეხლა ადამიანებს რაც შეეხება.
მგონი ასე ვიქცევი ორგანულად: მიყალიბდება წარმოდგენა იდეალურ მდგომარეობაზე, ანუ რამდენად მხიარული უნდა იყოს ეს ადამიანი, ან რამდენად თავდაჯერებული, ან ასეთი ან ისეთი, და მერე სისტემურად ვუჯიკებ ხელსაყრელ დროს რომ იქით წავანაცვლო საითაც ვთვლი რომ "ეკუთვნის".
იმის გამო რომ ეს ორგანულად გამომდის, პრინციპში ისე ვარ როგორც წყლის წვეთა ქვაზე, ზოგი ადრე და ზოგი გვიან მაგრამ ადრე თუ გვიან ყველა ტყდება.
ხოდა მანდ არის ორი ტიპის ადამიანი, პროცესიდან გამომდინარე.
არიან ანალოგურები, მოქნილები, სადღაც რომ მიაწვები რაღაც დროში იქ შეიღუნებიან, სადღაც რომ მოქაჩავ, იქ გამოიღუნებიან.
და ციფრულები: უჭირავთ ერთი მდგომარეობა, და უჭირავთ, და უჭირავთ, ბოლოს გროვდება რაღაც კრიტიკული მასა ძალის აქედან და უბრალოდ ტყდებიან. რაღაც დროში თუ მოვიდნენ ჯანზე, ისევ ბრუნდებიან ჩვეულ პოზიციაში. ანუ ან სულ ჩართულები არიან ან სულ გამორთულები.
ხოდა ის აღმომეჩინა რომ პრინციპში ამ გადასახედიდან ციფრული ხალხი ტყუილად ვაწვალე აქამდე. შუშას ვერ მოღუნავ თემაა.
თუ მყიფე და ელასტიური უნდა დამერქმია თემისთვის?