ბევრ სხვა უცნაურობასთან ერთად ისიც მჭირს რომ საკუთარ ტვინში მიმდინარე პროცესებს ასეთუისე შემიძლია "გვერდიდან" ვუყურო. საკმაოდ ღრმა პროცესებსაც ზოგჯერ, ისეთებს რომელიც ზედაპირზე არ ამოვიდოდა.
ხოდა ამ დილით რაღაცაზე მეფიქრებოდა, ახლობელმა რაღაც გააკეთა რაც კარგად არ მომხვდა გულზე, ხოდა ამ დროს პროცესს შევასწარი თვალი, თითქმის შემთხვევით.
მოლუსკი მარგალიტებს რატომ აკეთებს იცით? როცა მის რბილობში შიგნით რაღაც უცხო სხეული მოხვდება, კენჭი, ან რაღაცის ნატეხი, დ.ა.შ. ამ რაღაცამ რომ არ დააზიანოს, იწყებს მის შეფუთვას სპეციალურ ნივთიერებაში, და ეს სპეციალური ნივთიერებაა რაც ჩვენ ასე მოგვწონს. იდეაში მოლუსკისთვის ის არის თვით-გამომუშავებბული ნაგვის პარკი.
ხოდა მოკლედ რასაც შევესწარი, ტვინიც ზუსტად იგივე რაღაცას აკეთებდა. ოღონდ ერთი რაღაც არ აქვს უნივერსალური რაშიც ყველაფერს შეახვევს.
ანუ მაგიდაზე უდევს რაღაც რასაც ცუდი სუნი უდის, და ფიქრობს ეს როგორ შეფუთოს. მოიტანს და ეცდება მოარგოს ერთი გარსი, მაგალითად "ალბათ ვერ ხვდება თორე არ იზამდა". მაგრამ არის მერე მეორე ტიპიც, რომელიც აფასებს რამდენად კარგად მოერგო გარსი ამ პრობლემას თუ არა, მერე რომ არ გაჟონოს.
ვთქვათ თქვა რომ არა, ეს არ ერგება. მერე მოიტანს სხვას, მაგალითად "მის ადგილას შეიძლება მეც ეგრე მოვქცეულიყავი", არა, არც ეგ ერგება, დ.ა.შ.
ანუ ფუნდამენტურ დონეზე, ტვინში მოხვდა რაღაც უცხო და შემაწუხებელი სხეული, და მისი მიზანია რომ როგორმე გაანეიტრალოს.
საშინელება ხდება როცა ადამიანს ის მეორე ტიპი, შემფასებელი არ ყავს, ან +5 სათვალე რომ ჭირდება ისეთი ყავს, ან პოხუისტი, დ.ა.შ.
მაგ დროს რაღაც შემაწუხებელი შემოვა და პირველივე *ლე გარსს მიაფუჩეჩებს ზედ, მაგალითად "*ლეა", ან "ბოროტი ადამიანია". და არაფერი არ შეეწინააღმდეგება რომ, "შეჩემისა როგორ არის *ლე ეგ როცა შენს გვერდში დგას ამდენი ხანია და მისგან უსამართლო არაფერი გახსოვს".