ყოველთვის მომწონდა ბრიტანული იუმორი, რაღაცნაირი ბნელ-დეპრესიულ-ირონიული და რომ დავფიქრდი დავასკვენი რომ ეგეთ პერსონაჟებთან მაქვს ყველაზე მეტი ემპათია.
50+ წლის, წარუმატებელი, ან სულ მინიმუმ არ-ბედნიერი მაინც, ბასრი ენით, მსუბუქად ნიჰილისტური, მსუბუქადვე ალკოჰოლზე დამოკიდებული, ჩართული რაღაც პატარა ომში რომლის არც მოგება ნიშნავს რამეს და არც წაგება დიდად.
სისიფუსი მოკლედ, ოღონდ წვეტიანი იუმორით.
რატომ მომწონს იმდენად რამდენადაც მომწონს?