ფორუმელი Moor Posted 18 მარტი, 2021 Posted 18 მარტი, 2021 http://arilimag.ge/wp-content/uploads/2021/03/temur-chxetiani435645.jpg * * * ვთქვი: აღარ მინდა აღარც ლექსი, აღარც იგავი. არა, აღარ მსურს ვიყო ვინმე სიტყვით მჩხიბავი, მაგრამ უეცრად შემცივდა და მაინც წამომცდა, მაინც ვთქვი რაღაც, რომ როგორმე გავმთბარიყავი. დაკაკუნება მარტოკაცის სახლის კარზე დაკაკუნება სულ სხვა ხმად გაისმის – თითქოს ბახის Toccata und Fuge in d-Moll იწყებოდეს – შენ ხომ დაგაფეთა და მთელი სახლიც შეაზანზარა… წამოდექი და გაიხედე, ვინაა? ვის გაახსენდი? ან ნამდვილად შენთან არიან, თუ მისამართი შეეშალათ? გააღე კარი, გაიხედე – არავინაა… ნოემბრის გრილი საღამოა, გეღიმება და შენდაუნებურად აჰყვები საიდანღაც ნიავივით წამოქროლილს: Knockin’ on Heaven’s Door… ისტორია ძველი, ემალის თეთრი ვედრო („სათლი“ ამჯერად არ მოუხდება) ამობრუნებული გდია კიბის ქვეშ, და მის ფსკერს უკან იკითხება: „Сделано в СССР“. მას ახლა მხოლოდ ღუმელიდან ნაცრის გამოღებისას ან საოჯახო ნაგვის ჩასაყრელად ვიყენებ ხოლმე. ცოდვის ევოლუცია ლეღვის ხეს ამოვეფარე და ვშარდავდი, უამრავი ფოთოლი მიფარავდა… იმათთან შედარებით ასეთი რა შევცოდე, უფალო?!.. წიგნი ვთქვი: „დავწერე ჩემი წიგნი“ და უცებ დავბერდი. ახლა რა ვქნა? – საით წავიდე ჩემი მოკლე-მოკლე ნაბიჯებით? რას ვუსმინო სმენადაკლებულმა? როდემდე ვცვალო სათვალე +0,5-ის ან +1,0-ის მატებით?.. წიგნი კი რა? – არის თავისთვის კარადაზე, პირით – ჩემკენ და მითვალთვალებს ხალისშერჩენილი მოწყენილობით. ლექსი ქარზე ახლა ქარია და რატომღაც გამეფიქრა: როდისმე დამიწერია თუ არა ლექსი ქარზე? ვერ ვიხსენებ… სადმე კი მექნება ნახსენები, ბოლოსდაბოლოს ჰაიკუში ან მინიმაში მაინც იჩენდა თავს, ცოტას მაინც დაუბერავდა, საკუთრივ, ქარზე ლექსი კი, მგონი, არ დამიწერია. არ მიყვარს ქარი. ადრე, არ მახსოვს და, ახლა ჩემთვის (რა რომანტიკა?) სტრესის მომგვრელია, დისკომფორტულია. ან რაღა უნდა დამეწერა ქარზე? სხვები ისე კარგად უბერავენ თავიანთ ლექსებში. ჰო, უბერავენ – ასეც და ისეც. ქარზე ლექსი არ დამიწერია… არადა, დღეს მთელი დღე უბერავს, თავს მაბეზრებს და სიმშვიდეს არ მანებებს. მაინც რა უნდა? დავჯდე და მასზე ვილაპარაკო? ვუთხრა: არ მიყვარხარ და წადი, მომწყდი თავიდან-მეთქი?.. ჰა, ქარო, არ ჩადგები? არ შემეშვები?.. ან იქნებ ვცადო შენზე ლექსი? – ლექსი ქარზე – მაინც მშვიდად და სიტყვებიც ფრთხილად შევარჩიო? იქნებ ასე უფრო შეგასმინო, რომ ჩაწყნარდე, ჩამშვიდდე, ჩანიავდე… მაგრამ, მოიცა… გამახსენდა! – გამახსენდა ჩემი ერთი ლექსი – ქარზეა!.. მერე რა, თუ ის იანვრის ქარზეა, შენ კი ახლა, ახლა უბერავ – ღვინობისთვის შუა რიცხვებში. ქარი იქ ცუდად არ მიხსენებია, ღირსეულად წარმოვაჩინე და ახალ ლექსს ქარზე, უკაცრავად და, აღარ დავწერ! – მაინცდამაინც არ მეხალისებოდა. ეგეც შენ, ქარო!.. დავდებ კალამს და ფურცელსაც მოვჭმუჭნი. ჯანდაბას შენი თავი – უბერე!.. * * * გარდაიცვალა ოთხმოცდაათი წლის მარტოხელა პიანისტი… დაიხურა მისი როიალი, დასრულდა ეპოქა და მის სახლში დაისადგურა სამყაროს დუმილმა მგრგვინავი სიჩუმით. * * * ორი ცარიელი სკამი შემოდგომის ბაღში და ორი ბეღურა სკამების სიახლოვეს – სკუპ-სკუპით, უდარდელად. * * * წვიმის ცივი წვეთი კისერში, შეჭმუხვნილი სახე და მაინც სიცილი… სულ ესაა – ეს ვართ…საღამოს ჰაიკუ ბამბუკის ძირას ვარსკვლავივით ციმციმებს ციცინათელა. Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Please sign in to comment
You will be able to leave a comment after signing in
შესვლა