Jump to content
×
×
  • Create New...

საუბარი მე-სთან


Recommended Posts

  • ფორუმელი

უგულოოდ რომ რამეს ხელს მოკიდებ ის საქმე არ გამოვა და შედეგმაც არ დააყოვნა

არ მომწონს მაგრაამ დასლის ტავიც არ მაქვს

ცოტა ხან უნდა შევეშვა გავჩერდე 

დავისვენო სხვა რამეზე გადავერთო 

 

:hi:

Share on other sites

  • ფორუმელი

ბოლო თაროს დალაგება დამრჩა და მთელი საათია ვფიქრობ რომელი წიგნები შემოვაწყო და რომელი დავტოვო ჰაერში :user:

Share on other sites

  • ფორუმელი

აპრილის ბოლო მინდა იყოს,საღამო, არა ღამე... ქალაქში აყვავებული ალუბლები მეგულებოდნენ,  მინდა ჰაერში ვიჭერდე სურნელებს და ვსეირნობდე, მუსიკას არ ვუსმენდე, არ მინდა მუსიკას ვუსმენდე, ინტერშუმებში მინდა სეირნობა, მინდა შემეძლოს ბალახის და ფოთლის გასრესვა და მწვანე სურნელის შეგრძნება, მინდა შორიდან ადამიანების ლაღი კისკისი მესმოდეს და სველი მიწის სურნელში აფეთქებულ გაზაფხულს ვამჩნევდე ნაგლად ნააააგლად, მერე უცებ ჯვარზე ღამის აყვავებული ნუშნარის სანახავად ავიდე თუნდაც ეკლნარში გავიხლართო მინდა მიიინდა იმ ადგილას აპრილის ერთ გვიან ღამით მაინც ჩავიყნოსავ აყვავებული ნუშნარის სურნელს რაც არ უნდა იყოს! 

 

 

Share on other sites

Posted (შესწორებული)

სიმარტოვის გრძნობა მუდამ თან დამსდევს, ვერაფრით ვერ ვიშორებ, შიგნიდან მჭამს. მხოლოდ მაშინ არ ვგრძნობ თავს მარტო როცა გულახდილად ვესაუბრები ვინმეს, მაგრამ გულახდილად რამდენჯერაც ვსაუბრობ, მაშინვე საგიჟეთში მიპირებენ დაწვენას, მასეთ ნეგატივს ისევ სიმარტობის გრძნობამ მხრას ის ჯობია, მაგრამ რა ჯობნა ესაა და ეს ჯობნაც უკვე დამღლელია, არ მინდა სუიციდით დავასრულო სიცოცხლე მხოლოდ იმიტომ რომ შემდეგ რეინკარნაციაში ძაან ყლე პონტში იჩითებიან თვითმკვლელბი, მაგრამ რა უნდა ვქნა ვეღარ ვხვდები, და ამდენი უშედეგო გზის ძებნისგან უკვე ძიების თავიც აღარ მაქვს, სავარაუდოდ ამ ადგილას ვიქნები გაყინული სიცოცხლის ბოლომდე, ერთი ის მიხარია ყოველ დილით გაღვიძებისას რომ შესაძლოა ეს ჩემი უკანასკნელი დღე იყოს, ან გულის შეტევამ მომკლას ან მეხი დამეცეს. მაგრამ ჯერ არ დამდგარა ეგ იღბლიანი დღე სამწუხაროდ ჩემთვის

Edited by თოვლი_
Share on other sites

  • ფორუმელი

სოფელი მაინც მქონდეს, გუდა-ნაბადს ავიკრავდი და წავიდოდი. მერე იქ ბუხარს მოვიწყობდი ან ფეჩს მაინც ავაღუღუნებდი.ყველაფერს მოვწყდებოდი, დავჯდებოდი ჩემთვის სიმშვიდეში, ვიფიქრებდი იმაზე რა მინდა და საით წავიდე 2021-ში.
არადა როგორ ვერ ვიტან ამ პერიოდს, თან თბილისში, თან კარანტინში.

აქ კიდევ იჯექი და უყურე ნაცრისფერ ამინდს და ბეტონის ჯუნგლებს.

Share on other sites

Please sign in to comment

You will be able to leave a comment after signing in



შესვლა
 Share