ძებნა
'ცოდვა' ძებნის შედეგები.
Found 1 result
-
უნის ამბებს ვიხსენებდი და ჩემი ერთი ლექტორი გამახსენდა, სტუდენტთა დაშეიმინგებას იყო მიჩვეული, მაგ. ისტორიას ჰყვებოდა, უცებ შეჩერდებოდა, ,,ეს დეტალი იცითო?" -შეეკითხებოდა აუდიტორიას, პასუხს თუ ვერ მიიღებდა, იწყებდა: როგორ შეიძლება ბაკალავრიატის სტუდენტმა ეს არ იცოდეს, საერთოდ, რა გინდათ უნივერსიტეტში, როცა რამდენი სახარებაა დაწერილი ისიც კი არ იცით და ა.შ. მოკლედ, ერთი 5 წუთი ქოთქოთებდა: განათლების სისტემის კრახზე, უინტერესო და უცოდინარ სტუდენტობაზე და ა.შ. გასაგებია, რომ განათლების სისტემა გარკვეულ საბაზისო ცოდნის სტანდარტს აწესებს, შესაბამისად განათლების ნაკლებობაზე მიანიშნებს როცა არ იცი სხვაობა ვალენტობასა და ვალენტინობას შორის, მაგრამ სად გადის ზღვარი დასაშეიმინგებელ და სპეციფიკური ცოდნის ტიპებს შორის? რატომ უნდა მიტყდებოდეს, რომ არ ვიცი რამდენი სახარებაა და არც არანაირი ინტერესი არ მაქვს აპოკრიფულ ტექსტებში გარკვევის? არც ქართველი საბჭოთა მწერლები მაინტერესებს და თუნდაც ფილოსოფიისადმი ჩემი ინტერესის მიუხედავად, უამრავი ფილოსოფიური ნაშრომია, რომელსაც, დღეს, არ წავიკითხავ- დრომორჭმული მგონია. მიუხედავად იმისა, რომ ფილოსოფიის კლასიკოსები არიან და ვიღაცის აზრით: ,,ტეხს, მაინტერესებდეს ფილოსოფია და არ ვკითხულობდე ჰეგელს". ჰოდა, როგორ ფიქრობთ სად გადის ზღვარი არცოდნის ცოდვას, დაშეიმინგების მცდელობას, ეგოს გამოკვებასა და საკუთარი კომპლექსების შენიღბვას შორის?
