ძებნა

ზოგადად, ბავშვობიდან ჩაგვაგონეს, რომ უნდა ვიტანჯოთ, მსხვერპლად შევეწიროთ ვიღაცას/ რაღაცას... და მერე სადღაც დაგვიფასდება. ჩვენი ისტორია/ლიტერატურაც ამას ეფუძნება. სიამაყით ვკითხულობთ და მერე ვიზეპირებთ "აღიღო ასტამნი, უხეთქნა თუალში და დაუბუშტა იგი"-ებს, ან ეწამა, ცოცხლად დაშანთეს და მერე ამ წამებულების ნეშტებს დავსდევთ იქით-აქეთ. რატომღაც ყველაფერი კოლექტიური აზროვნების, სოციალური ნორმის ინტერესების დასაცავადაა მიმართული ყოველთვის... და ინდივიდის ინტერესები იჭყლიტება. იქნებ არ ვარ სატანჯად მოვლენილი, იქნებ ისედაც ბევრ დაბრკოლებას გავდივარ და მინდა ბედნიერი ვიყო, მინდა კმაყოფილი ვიყო და ამის არ მრცხვენოდეს? ეს რომ მასწავლონ არ შეიძლება? (ეს პირველი კითხვა). მეორეც: აქვს კი საზოგადოებას/მასას უფლება ცალკეული ინდივიდის უბედურების ხარჯზე მიიღოს თავისი წილი კეთილდღეობა? აქვს ვინმეს ან ვინმეთა ერთობლიობას უფლება მოგთხოვოს მსხვერპლი? მერე რა რომ შენ 1 ხარ? შენც ხო გერგო შენი წილი სიცოცხლე, გაქვს მიზნები, ოცნებები, 1 მიკროსამყარო ხარ და უცებ ვიღაც მოდის და გართმევს ამ ყველაფერს. უნდა ჰქონდეს თუ არა აქ ადამიანს არჩევანის თავისუფლება? ცხადია, ისტორიისთვის არც 1საც და 100 000 ადამიანის სიკვდილიც 1 გადაფურთხებაა, მაგრამ მეორე კუთხიდან რომ ვიმსჯელოთ?