ძებნა

ვმუშაობ ალბათ ბოლო 6+ თვეა. თავისთავად რა სოც. ცხოვრება, რი სოც. ცხოვრება, ჩავიძირე ამ ამბებში, ნელნელა, როგორც ჭაობმა იცის. რამდენიმე დღის წინ დამირეკეს უცებ ბრაცებმა, გამო შეჩემა რამდენი ხანია არ ჩანხარო. გავედი. ირეოდნენ გიორგები და ნინოები. ძველები ჩავპროშტნე, ახლები გავიცანი. ამ ახლებში ერთი ნინო ურევია, მინიმალური კომპეტენციის ბარიერები ზედმეტი ძალიასხმევის გარეშე გადალახა, შორიდანაც, ახლოდანაც. ვსაუბრობთ, ჰაერი ცოტა შესქელდა, სასიამოვნოდ. კედელს არ ვეთამაშები ტენისს აშკარად. ბევრი საინტერესო არაფერი იმ დღეს, მაგრამ ვგრძნობ შიგნით აშკარად რაღაც დაჟანგებული ამოიქოქა ფუხფუხის და ბოლვის მერე. თვალებში გამოვიხედე. სხვანაირად მძინავს, სხვანაირად ვსუნთქავ. აქამდე ასე ამოვარდნილი არ ვყოფილვარ უბრალოდ და ამდენი ხანი სოც. ცხოვრებიდან და ამ კონტრასტს ვერ ვხედავდი. ალბათ რაღაც ასეთი ემართება ზვიგენს როცა სისხლის 3 ცალი მოლეკულა მოერგება ლაყუჩის რეცეპტორებზე. ხოდა revelation ამ ყველაფერში არის ის რომ კარგად ამოქოქილ დღევანდელ მეს, 3 ცალ ერთი კვირის წინანდელ მეზე არ გავცვლიდი ახლობელმა რომ მკითხოს რომელი ვიყიდოვო. არ ვიცი მდედრებმა როგორ უნდა მოახერხოთ რომ კაცი დაქოქილი შეინარჩუნოთ. თან მივხვდი რომ გრძელვადიან ურთიერთობებში ვისაც ვიცნობ, ყველა რა ვიცი და აბსოლუტური უმრავლესობა ჩამქვრალი კი არა ჩაჟანგებულია. ლაბორატორიულ პირობებში ან ამოქოქავს ქერა, ენთუზიასტური და კოკა-კოლას ფორმის ტანზე მყოფი მეცნიერების ჯგუფი ან ვერა.